Άνθρωπος στη θάλασσα

Μόνος τριγυρνώ στους δρόμους. Δάκρυα πια δεν έχω. Δε νιώθω πια πόνο. Εξάντλησα μέχρι κι αυτόν σαν ένα μπουκάλι κρασί βράδυ Σαββάτου. Άνθρωποι σαν εμένα. Άνθρωποι που ζουν μια παράνοια, που νοιώθουν να πνίγονται σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και παλεύουν να πιαστούν από το πλοίο που χορεύει δίπλα τους. Καθένας κάνει την πορειά του και διαλέγει αυτό που πιστεύει πως θα τον στείλει στον σωστό προορισμό. Πολλές φορές όμως αλλάζουμε γνώμη καθώς περπατάμε και διαλέγουμε στροφές που δεν ξέρουμε πού θα βγάλουνε. Στροφές χωρίς νόημα, στροφές ατελείωτες που καταλήγουν να γίνονται δίνες ανελέητες και καταβροχθίζουν αυτόν που πλησιάζει. Δεν είναι το λάθος αυτό που έκανες, είναι αυτό που ήθελες, αυτό που τελικά δεν ήξερες τι είναι και το οποίο άλλαζε συνεχώς μορφή και σε μπέρδευε. Μη νιώθεις τύψεις. Συγκεντρώσου προς το παρόν στο πιο σημαντικό....να πιαστείς απ'το καράβι.

Ο δαίμονας

Από τότε που έχουμε συνείδηση του εαυτού μας είμαστε καταδικασμένοι να κυνηγάμε δαίμονες, σκιές που μας στοιχειώνουν και θολώνουν τα νερά μας. Μια διαρκής ιερή πάλη γεμάτη θυσίες, πόνο, αίμα, απώλειες. Ένας πόλεμος σκοτεινός που μοιάζει πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάπου όμως, σε κάποια στιγμή όλα ξαφνικά ησυχάζουν, και νομίζεις πως ο πόλεμος έχει πια τελειώσει με εσένα νικητή. Η αλήθεια όμως κρύβεται στα προφανή και σύντομα συνειδητοποιείς πως πλέον αυτό που πολεμούσες δεν νικήθηκε...ο δαίμονας που βρισκόταν απέναντι...είσαι πια εσύ.