Όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, αν όχι πάντα, ασχολούμαστε με τα ελαττώματα του εαυτού μας. Σκεφτόμαστε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο λάθος και πέφτουμε σε απελπισία, κάποιοι αιώνια , κάποιοι στιγμιαία. Και για ποιο λόγο όμως; Γιατί ,προφανώς, το ελάττωμά μας αυτό δεν μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες του περιβάλλοντός μας.
Εδώ είναι το σημείο που λέμε ότι πρέπει να προσπαθούμε να διορθώνουμε τα ελαττώματά μας όταν τα συνειδητοποιούμε και θα συμφωνήσω. Όταν κάτι είναι χαλασμένο προσπαθούμε να το επιδιορθώσουμε. Αλλά πότε κάτι είναι χαλασμένο; Όταν δεν μπορεί να κάνει αυτό που περιμένουμε να κάνει. Ουσιαστικά προσδοκούμε κάποια λειτουργία ή συμπεριφορά από πλευράς του συγκρίνοντάς το με άλλα παρόμοια αντικείμενα που την κάνουν. Και στην κοινή "λογική" εκεί που συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός εκεί υπάρχει και το σωστό.
Φανταστείτε να ζείτε μόνοι σας σε ένα νησί: τι σαν ενδιαφέρει εάν είστε χοντροί ή κοντοί ή οξύθυμοι ή τεμπέλιδες ή χαμηλής νοημοσύνης; Αντίστοιχα, τι σας ενδιαφέρει εάν είστε ψηλοί ή αδύνατοι ή κοινωνικοί ή ευφυίες; Δεν υπάρχει κανείς εκεί να συγκριθείτε.
Κάποιοι θα πουν: "Μα και τότε το να είσαι τεμπέλης μπορεί να θεωρηθεί ελάττωμα που παρεμποδίζει την επιβίωση"...Σαφώς. Η επιβίωση είναι το βασικό ζητούμενο. Αλλά την επιβίωση την καθορίζει το περιβάλλον, ή και αλλιώς η επιβίωση εξαρτάται από την προσαρμογή στις επιταγές του. Και εφόσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη βιολογική μας δομή ή τον κόσμο γύρω μας (ή μήπως όχι;) αλλάζουμε τον εαυτό μας.
Η αλήθεια είναι πως όπως ξεριζώνουμε ένα δάσος για να χτίσουμε ένα ξενοδοχείο με την ίδια λογική μπορούμε να περιμένουμε από τους γύρω μας να μας αποδεχτούν για αυτό που είμαστε. Και τότε θα έχουμε εμείς προσδοκίες από το περιβάλλον μας, ειρωνία;
Και τώρα θα έλεγε κάποιος : "Δεν μπορείς να περιμένεις από όλο τον κόσμο να συμβιβαστεί με τον έναν, αυτό είναι εγωισμός" στο οποίο απαντώ: Τι είναι πιο εγωιστικό; Να περιμένεις από κάποιον να αλλάξει την προσωπικότητα ή την εμφάνισή του για να ταιριάζει με τους υπόλοιπους ή να περιμένεις οι υπόλοιποι να αλλάξουν αντιμετώπιση; Στο κάτω κάτω αν οι άνθρωποι μέσω των κοινωνικών προσδοκιών συμπεριφέρονται σαν ένα δεν δημιουργούν ένα τεράστιο εγώ, μεγαλύτερο από της μονάδας; Και αυτή η μάζα-εγώ δεν αποδεικνύει ότι δεν έχει πραγματικά κριτήρια όταν τον έναν χρόνο ανακυρήσσει αμφιβόλου σεξουαλικότητας όποιον θεωρεί ωραίο χρώμα το ροζ ενώ την επόμενη φοράει μέχρι και ροζ εσώρουχα γιατί είναι μόδα;
...Μαζί σε αυτή τη μάζα κι εγώ, αλλά από αύριο ,αν μέχρι σήμερα κατέκρινα εκατό, πλέον θα κατακρίνω ενενήντα εννιά και τον έναν, δε βαριέσαι, θα τον αποδεχτώ όπως είναι. Άνθρωποι είμαστε, είναι ένα ελάττωμά μας... ή μήπως όχι;
