Το τσίρκο

Κυρίες και κύριοι, αγαπητά παιδιά, σας παρουσιάζω το ένα και μοναδικό θέαμα που θα ταράξει τα νερά της ζωής σας, θα σας κόψει την ανάσα, θα σας αφήσει παντελώς άφωνους! Ιδού! Πίσω από τις κουρτίνες βρίσκεται το πλάσμα που μόνο από καθαρό ενδιαφέρον και αγάπη πράττει και σκέφτεται! Ιδού το πλάσμα που δεν σκοτώνει! Δεν μισεί και δεν δαγκώνει! Κυρίες και κύριοι δεν είναι πρόβατο αυτό για το οποίο σας μιλάω, ούτε κατοικίδιο πιστό...αλλά ένας από σας! Ναι, ένας άνθρωπος... βλέπω την έκπληξη στα μάτια σας! Κυρίες και κύριοι ήρθε η στιγμή να σας τον παρουσιάσω...μέσα στη βιτρίνα του...το σώμα του νεκρό προσφάτως...βλέπετε, πριν τον βρούμε, πολλοί ήταν αυτοί που θέλαν να τον χρησιμοποιήσουν, αλλά ποιος θα το έκανε πρώτος; δύσκολο το πρόβλημα αλλά μία ήταν η λύση...και νά'μαστε εδώ σήμερα....

Συνειρμών

Κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου είναι αυτά που εσύ επιλέγεις, όχι αυτοί. Μόνο εσύ ταιριάζεις σε σένα, πώς αλλιώς θα βρεις κάτι τόσο όμοιο; Ψάξε μόνο το διαφορετικό, αυτό που θα έρθει αντίθετα σε σένα και η μορφή του θα σ'αγγαλιάσει ,θα σε τυλίξει έτσι ώστε να μην αφήσει κανένα κενό, κανένα περιθώριο γι'ανάσα. Είναι αυτό τελικά που σε συμπληρώνει....
Αντέχεις να το έχεις πάνω σου;

Μαυρόλευκο

Γέλα, χαμογέλα, ζήσε τη ζωή σου, κάνε αυτό που θες... Τρόμος... κανείς δεν είναι πάντα χαμογελαστός, γιατί να πιεστείς να το κάνεις; δεν είμαι είδωλο σε μια οθόνη να προβάλλω τον ουτοπικό σου κόσμο. Όλοι ξέρουν ότι τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει το τέλειο. Γιατί άλλωστε να το κάνει; Δεν είναι οι ατέλειες αυτές που κάνουν κάτι πιο όμορφο; Το τέλειο ήταν πάντοτε τρομαχτικό, απειλητικό, σαν ένα ψυχρό αρπαχτικό που ήθελε να σε εξαλείψει γιατί απειλούσες το είναι του. Μη διστάζεις, αντιμετώπισέ το. Δεν είναι τίποτα πιο εύκολο από το να μαυρίσεις το λευκό.

Τρέσκοτος

Δεν αντέχουνε πολλοί να τρέχουνε σε ένα μόνιμο αγώνα δρόμου. Ακόμα λιγότεροι συνεχίζουν το κυνήγι μετά τη δύση του ηλίου. Τόσο λίγοι που χάνονται μέσα στο σκοτάδι. Ο δρόμος γίνεται όλο και πιο τραχύς, μέσα στη νύχτα όλα είναι πιο τρομαχτικά, πιο ακατανόητα, πιο απαιτητικά. Δεν βλέπεις τίποτα και τίποτα δε σε βλέπει. Μέσα σε αυτό το χάος όπου οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι δύσκολα συναντάς κάποιον. Δεν είναι , ξέρεις, όλοι προετοιμασμένοι να σε ακολουθήσουν στο σκοτάδι...δεν ξέρω πού πάω, σώσε με, ακολούθησέ με, πιάσε με και δείξε μου ότι δεν με κυνηγάει κάποιο κτήνος...δεν σε ξέρω, αλλά είσαι οπωσδήποτε κάτι καλύτερο από αυτό.

Άσπρο-Μαύρο

....Και ξύπνησα τότε και είδα πως σε κάποιο σημείο αυτού του κόσμου υπήρχε άλλος ένας άνθρωπος που με μισούσε, και τότε γέλασα. Γέλασα με όλη μου την ψυχή και το σθένος και σκέφτηκα πως ένα τόσο τραγελαφικό πράγμα θα μπορούσε να συμβαίνει μόνο ανάμεσα στο γένος που ονομάζεται άνθρωπος. Ένα γένος τόσο ανώριμο, στενόμυαλο και αφελές που αδυνατεί να δει το οτιδήποτε ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο.
Για μια στιγμή ηρέμησα αλλά το χαμόγελο δεν έφυγε από το πρόσωπό μου. Πόσο διασκέδαζα με αυτή την κατάσταση... Είχα πραγματικά συνειδητοποιήσει ότι δεν αξίζει να κάνεις τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Ο Θεός σου χαρίζει τη ζωή για να βλέπεις πως τίποτε δεν είναι τέλειο και τίποτε τόσο σοβαρό ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις την αδυναμία του.
Σκούντηξα το μαξιλάρι του καναπέ και χώθηκα στο μαλακό στρώμα του. Με ανακούφιση είπα: "Επιτέλους, δεν έκανα λάθος". Όντως, δεν έκανα λάθος...αντιθέτως, κατάλαβα πως το γεγονός ότι κάποιος ,άγνωστος ουσιαστικά, με αντιμετώπιζε με αυτόν τον τρόπο έδειχνε ξεκάθαρα ότι κατάφερα να γίνω το γκρι στον κόσμο του ασπρόμαυρου...

Αφουγκράσου

Τι κι αν ανοίξεις τα μάτια σου; Και τότε ακόμα δε βλέπεις. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ανοίξεις το μυαλό σου. Ο κόσμος δεν μπαίνει σε καλούπια, πόσο μάλλον στης δικής σου σκέψης.
Αφουγκράσου για λίγο, πόσο σημαντικό είναι πραγματικά αυτό που σε απασχολεί για κάποιον που την ίδια στιγμή, κάπου στον κόσμο ,ακούει τον ανατριχιαστικά μικρό ήχο της νάρκης που μόλις πάτησε σηματοδοτώντας άδοξα το τέλος της ζωής του; Πιστεύεις πως η φωνή σου θα ακούγεται από μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο ψηλά;
Σκέψου μεγαλύτερα, μα σκέψου και μικρότερα. Κάθε μικρό στίγμα γύρω σου είναι κομμάτι του κόσμου ολόγυρα, αλλά ο κόσμος δεν είναι κομμάτι κανενός. Κάθε μικρή σου σκέψη έχει τη μαγεία της, όμως μην παραπλανάσαι...είναι απλά ένας κόκκος σκόνης στον άνεμο κι έτσι θα πρέπει να το εκλαμβάνεις.

Δε βαριέσαι, ελαττώματα...

Όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, αν όχι πάντα, ασχολούμαστε με τα ελαττώματα του εαυτού μας. Σκεφτόμαστε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο λάθος και πέφτουμε σε απελπισία, κάποιοι αιώνια , κάποιοι στιγμιαία. Και για ποιο λόγο όμως; Γιατί ,προφανώς, το ελάττωμά μας αυτό δεν μας επιτρέπει να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες του περιβάλλοντός μας.

Εδώ είναι το σημείο που λέμε ότι πρέπει να προσπαθούμε να διορθώνουμε τα ελαττώματά μας όταν τα συνειδητοποιούμε και θα συμφωνήσω. Όταν κάτι είναι χαλασμένο προσπαθούμε να το επιδιορθώσουμε. Αλλά πότε κάτι είναι χαλασμένο; Όταν δεν μπορεί να κάνει αυτό που περιμένουμε να κάνει. Ουσιαστικά προσδοκούμε κάποια λειτουργία ή συμπεριφορά από πλευράς του συγκρίνοντάς το με άλλα παρόμοια αντικείμενα που την κάνουν. Και στην κοινή "λογική" εκεί που συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός εκεί υπάρχει και το σωστό.

Φανταστείτε να ζείτε μόνοι σας σε ένα νησί: τι σαν ενδιαφέρει εάν είστε χοντροί ή κοντοί ή οξύθυμοι ή τεμπέλιδες ή χαμηλής νοημοσύνης; Αντίστοιχα, τι σας ενδιαφέρει εάν είστε ψηλοί ή αδύνατοι ή κοινωνικοί ή ευφυίες; Δεν υπάρχει κανείς εκεί να συγκριθείτε.

Κάποιοι θα πουν: "Μα και τότε το να είσαι τεμπέλης μπορεί να θεωρηθεί ελάττωμα που παρεμποδίζει την επιβίωση"...Σαφώς. Η επιβίωση είναι το βασικό ζητούμενο. Αλλά την επιβίωση την καθορίζει το περιβάλλον, ή και αλλιώς η επιβίωση εξαρτάται από την προσαρμογή στις επιταγές του. Και εφόσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη βιολογική μας δομή ή τον κόσμο γύρω μας (ή μήπως όχι;) αλλάζουμε τον εαυτό μας.

Η αλήθεια είναι πως όπως ξεριζώνουμε ένα δάσος για να χτίσουμε ένα ξενοδοχείο με την ίδια λογική μπορούμε να περιμένουμε από τους γύρω μας να μας αποδεχτούν για αυτό που είμαστε. Και τότε θα έχουμε εμείς προσδοκίες από το περιβάλλον μας, ειρωνία;

Και τώρα θα έλεγε κάποιος : "Δεν μπορείς να περιμένεις από όλο τον κόσμο να συμβιβαστεί με τον έναν, αυτό είναι εγωισμός" στο οποίο απαντώ: Τι είναι πιο εγωιστικό; Να περιμένεις από κάποιον να αλλάξει την προσωπικότητα ή την εμφάνισή του για να ταιριάζει με τους υπόλοιπους ή να περιμένεις οι υπόλοιποι να αλλάξουν αντιμετώπιση; Στο κάτω κάτω αν οι άνθρωποι μέσω των κοινωνικών προσδοκιών συμπεριφέρονται σαν ένα δεν δημιουργούν ένα τεράστιο εγώ, μεγαλύτερο από της μονάδας; Και αυτή η μάζα-εγώ δεν αποδεικνύει ότι δεν έχει πραγματικά κριτήρια όταν τον έναν χρόνο ανακυρήσσει αμφιβόλου σεξουαλικότητας όποιον θεωρεί ωραίο χρώμα το ροζ ενώ την επόμενη φοράει μέχρι και ροζ εσώρουχα γιατί είναι μόδα;

...Μαζί σε αυτή τη μάζα κι εγώ, αλλά από αύριο ,αν μέχρι σήμερα κατέκρινα εκατό, πλέον θα κατακρίνω ενενήντα εννιά και τον έναν, δε βαριέσαι, θα τον αποδεχτώ όπως είναι. Άνθρωποι είμαστε, είναι ένα ελάττωμά μας... ή μήπως όχι;

ΜΠΕ!

Κάποτε θα καταλάβουμε πως η φαντασία μας παιδεύει. Δεν είναι το σωστό αυτό που θέλουμε ούτε αυτό που ελπίζουμε ούτε αυτό που ονειρευόμαστε παρά μόνο κάτι που δεν έχουμε καν σκεφτεί από άγνοια, αμάθεια και κοντοφθαλμία.
Όντως, σε έναν κόσμο στον οποίο δεν είσαι καν σίγουρος αν ο άλλος σκέφτεται σαν εσένα ακόμα και ο ρεαλισμός είναι το λιγότερο που δεν πρέπει να πιστεύεις.