Εσύ εδώ κι αυτό εκεί

Έγκλειστος στα όριά σου φοβάσαι να χτυπήσεις στο κενό. Τι σε φοβίζει; Ο κόσμος είναι ατέλειωτος και πάντα είσαι στο εδώ. Δεν μπορείς να περιμένεις πάντα μια αυτόματη αλλαγή. Πέρα από το βράχο σου κρύβεται αυτό που σε μαγεύει, κι εσύ το αφήνεις εκεί. Κοντεύω λες, και κάθεσαι, κι ο χρόνος κυλά. Και κάποια μέρα εξαφανίζεται η ζωή που είχες ονειρευτεί και στη θέση της φυτρώνει ένα μεγάλο κύλο κομμάτι από γυαλί που προστίθεται στη γυάλα σου την τόσο εύθραστη μα παράλογα εμμονική. Δεν είσαι δέσμιος, μα ένα κουφάρι που τρέχει με αφέλεια σ'έναν ατέλειωτο αγώνα, κουρασμένος καθώς λες, τι ειρωνία, περιμένεις απ'τον κύκλο να σ'ενώσει με αυτό που σας συνδέει μια μικρή                                                                                       γραμμή.

Μισά που δεν έγιναν ποτέ ένα

Τόσοι άνθρωποι στον κόσμο κι εσύ ψάχνεις αυτόν που σ'αντικατοπτρίζει. Τόσοι άνθρωποι ίδιοι, τόσοι ταιριαστοί, τόσοι άνθρωποι υπέροχοι μα ποτέ κοντά σου. Τόσοι άνθρωποι που ποτέ δεν θα μπορέσεις να συναντήσεις, ν'ανταλλάξεις κουβέντες, να δεις πόσο πολύ τους μοιάζεις και πόση κατανόηση υπάρχει εκεί μέσα. Εκεί σε μια εικόνα, σε μια λέξη, σ'ένα φανταστικό κελί περιμένουν να τους βρεις κι εσύ κάθεσαι στην άκρη σου μουδιασμένος, μαλθακός.

Κανείς δεν σου βεβαιώνει πως υπάρχει μία Ρία όμως 'συ θα τη γευτείς, θα τη μάθεις, θα τη δεις. Κι 'όταν νιώσεις ένα πόνο, θα περάσει απ'το μυαλό σου πως ο κόπος είχε αξία, και ο Κύκλος... αμαθής.

Σ'ένα κόσμο πού'σαι μόνος μέσα σ'όλα τα μισά, κάποια μέρα θα ξυπνήσεις ' θα το βρείς;

Προσοχή

Αδιάκοπο τέλμα.
Τι παράδοξο; Να αφιερώνεις το χρόνο σου εκεί όπου ο χρόνος δεν έχει σημασία.
Αδιάκοπο τέλμα.
Να φροντίζεις πληγές που δεν επουλώνονται, να παραμένεις σε μέρη που καταρρέουν και γειτονιές που φλέγονται.
Αδιάκοπο τέλμα,
να σε βασανίζουν σκέψεις που κανείς δεν θα καταλάβει, κανείς δεν θα δώσει σημασία, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να σου αποδείξει έμπρακτα και μόνιμα πως είναι λάθος...
Αδιάκοπο τέλμα...
Φύγε.

Άνθρωπος στη θάλασσα

Μόνος τριγυρνώ στους δρόμους. Δάκρυα πια δεν έχω. Δε νιώθω πια πόνο. Εξάντλησα μέχρι κι αυτόν σαν ένα μπουκάλι κρασί βράδυ Σαββάτου. Άνθρωποι σαν εμένα. Άνθρωποι που ζουν μια παράνοια, που νοιώθουν να πνίγονται σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και παλεύουν να πιαστούν από το πλοίο που χορεύει δίπλα τους. Καθένας κάνει την πορειά του και διαλέγει αυτό που πιστεύει πως θα τον στείλει στον σωστό προορισμό. Πολλές φορές όμως αλλάζουμε γνώμη καθώς περπατάμε και διαλέγουμε στροφές που δεν ξέρουμε πού θα βγάλουνε. Στροφές χωρίς νόημα, στροφές ατελείωτες που καταλήγουν να γίνονται δίνες ανελέητες και καταβροχθίζουν αυτόν που πλησιάζει. Δεν είναι το λάθος αυτό που έκανες, είναι αυτό που ήθελες, αυτό που τελικά δεν ήξερες τι είναι και το οποίο άλλαζε συνεχώς μορφή και σε μπέρδευε. Μη νιώθεις τύψεις. Συγκεντρώσου προς το παρόν στο πιο σημαντικό....να πιαστείς απ'το καράβι.

Ο δαίμονας

Από τότε που έχουμε συνείδηση του εαυτού μας είμαστε καταδικασμένοι να κυνηγάμε δαίμονες, σκιές που μας στοιχειώνουν και θολώνουν τα νερά μας. Μια διαρκής ιερή πάλη γεμάτη θυσίες, πόνο, αίμα, απώλειες. Ένας πόλεμος σκοτεινός που μοιάζει πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάπου όμως, σε κάποια στιγμή όλα ξαφνικά ησυχάζουν, και νομίζεις πως ο πόλεμος έχει πια τελειώσει με εσένα νικητή. Η αλήθεια όμως κρύβεται στα προφανή και σύντομα συνειδητοποιείς πως πλέον αυτό που πολεμούσες δεν νικήθηκε...ο δαίμονας που βρισκόταν απέναντι...είσαι πια εσύ.

Επαφή μηδενικού τύπου

Κλείνω τα μάτια...σιγή. Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου. Εισπνέω. Μυρίζω. Νιώθω. Αισθάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Είμαι ζωντανός σε μια έκσταση που γεμίζει όλο μου το είναι. Για μια ακόμη φορά νιώθω να ζω πραγματικά και όχι σαν ένα κέλυφος που περιφέρει τη συνείδησή μου. Τι στιγμή...Η μελωδία ηχεί σαν πνευματική αφύπνιση και σωματικό νανούρισμα ταυτόχρονα. Ένας ενεργός λήθαργος. Δε με νοιάζει τι θα γίνει. Δεν με νοιάζει τι γίνεται. Μόνος απολαμβάνω αυτό που είμαι και απολαμβάνω τη στιγμιαία αίσθηση σώματος , σκέψης και συνείδησης να βρίσκονται μόνο εδώ, τώρα, αιώνια.