Άσπρο-Μαύρο

....Και ξύπνησα τότε και είδα πως σε κάποιο σημείο αυτού του κόσμου υπήρχε άλλος ένας άνθρωπος που με μισούσε, και τότε γέλασα. Γέλασα με όλη μου την ψυχή και το σθένος και σκέφτηκα πως ένα τόσο τραγελαφικό πράγμα θα μπορούσε να συμβαίνει μόνο ανάμεσα στο γένος που ονομάζεται άνθρωπος. Ένα γένος τόσο ανώριμο, στενόμυαλο και αφελές που αδυνατεί να δει το οτιδήποτε ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο.
Για μια στιγμή ηρέμησα αλλά το χαμόγελο δεν έφυγε από το πρόσωπό μου. Πόσο διασκέδαζα με αυτή την κατάσταση... Είχα πραγματικά συνειδητοποιήσει ότι δεν αξίζει να κάνεις τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Ο Θεός σου χαρίζει τη ζωή για να βλέπεις πως τίποτε δεν είναι τέλειο και τίποτε τόσο σοβαρό ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις την αδυναμία του.
Σκούντηξα το μαξιλάρι του καναπέ και χώθηκα στο μαλακό στρώμα του. Με ανακούφιση είπα: "Επιτέλους, δεν έκανα λάθος". Όντως, δεν έκανα λάθος...αντιθέτως, κατάλαβα πως το γεγονός ότι κάποιος ,άγνωστος ουσιαστικά, με αντιμετώπιζε με αυτόν τον τρόπο έδειχνε ξεκάθαρα ότι κατάφερα να γίνω το γκρι στον κόσμο του ασπρόμαυρου...