" Είσαι ανασφαλής. Πολύ ανασφαλής , ίσως και το πιο ανασφαλές άτομο που έχω γνωρίσει. Κι αυτό γιατί την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι του είδους σου κλείνονται στον εαυτό τους, σκέφτονται όλα όσα κάνουν, έκαναν και θα μπορούσαν να κάνουν λάθος ή είναι λάθος πάνω τους, εσύ το αρνείσαι. Αρνείσαι να δεις κατάματα τα ελαττώματα και τα λάθη σου και τα κρύβεις κάτω από μια μάσκα πάντα χαρούμενος, άνετος, υπεράνω όλων. Τα κρύβεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, την ίδια σου τη σκέψη, ακόμη και το υποσυνείδητο σου ...γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να πληγωθείς, φοβάσαι να πονέσεις, φοβάσαι να αισθανθείς.Και μέσα στον φόβο σου, εσύ ανάμεσα στους άλλους κλείνεσαι στον εαυτό σου με έναν δικό σου μοναδικό τρόπο. Είσαι εσύ, ένα ανδρείκελο, ένα υπερεξωστρεφές άτομο, μια απλή παρέα για τους άλλους, ευχάριστη μεν, ποτέ όμως δεν αγγίζεις την έννοια "φίλος". Εσύ μόνος σου αρνείσαι να το κάνεις. Αρνείσαι να ανοίξεις τον πραγματικό εαυτό πίσω από αυτό το φαινομενικά αδιάφορο άτομο χωρίς προβλήματα , σκέψεις , έγνοιες, προσωπική ζωή. Φοβάσαι μην αγγίξει κανείς την ευαίσθητη πλευρά σου, φοβάσαι μην μάθει κανείς για σένα πράγματα περισσότερα από όσα ξέρει κάποιος που σε είδε τυχαία μια μέρα καθώς περίμενε στη στάση του μετρό.
Γιατί φοβάσαι; Τι προσπαθείς να κρύψεις; Από ποιον; Τι νομίζεις πως θα πετύχεις με αυτό; Τίποτα! Μια ψεύτικη ζωή μόνο, σαν ένα εικονικό παιχνίδι όπου ο άσχημος παρουσιάζεται ως όμορφος και ο αδύναμος ως δυνατός..."
Ανατρίχιασε. Για πρώτη φορά τώρα κοιτούσε μέσα από τον καθρέφτη τον εαυτό του όπως ήταν, χωρίς αυταπάτες. Τον κοιτούσε κατάματα και μέσα από το μαύρο της κόρης του διέκρινε την καθαρή πλέον αυτοεικόνα του.Ένιωσε μια βαθιά ηρεμία που πήγαζε από ένα αίσθημα λύτρωσης.
