Ας μείνει κρυφό σαν σκέψη

Τι είναι ακριβώς η τύχη; Είναι ένα συνοθύλευμα συγκυριών ή μήπως οι ίδιες σου οι επιλογές που ,όπως είπε κάποτε μια απλή υπάλληλος σε ένα καφέ, αποτελούν το πεπρωμένο σου; Όσο προχωράμε στη ζωή μας συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο... ή μάλλον είναι όλα θέμα καθαρά τύχης. Είναι δύσκολο να καθορίσει κανείς τελικά το πώς όλα συμβαίνουν στη ζωή, αν δηλαδή υπάρχει ένα προκαθορισμένο μονοπάτι το οποίο εσύ αγνοών ακολουθείς ή αν όλα είναι ένα χάος μέσα στο οποίο καλείσαι να ανοίξεις χώρο να περάσεις. Από την άλλη πάλι, υπάρχει η περίπτωση να συμβαίνουν και τα δύο ή κάτι από το καθένα. Ίσως τελικά η τύχη να είναι αυτό που ξαφνικά σου παρουσιάζει εκεί που την χρειάζεσαι μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία έτοιμη να την αδράξεις...αν το επιθυμείς...ή και αν την αντιληφθείς. Και έτσι, μέσα από αυτή τη διαδικασία κάνεις ένα δικό σου κύκλο, χαράζεις το δικό σου δρόμο στο τέλος του οποίου θα καταλάβεις αν υπήρξες "τυχερός". Βέβαια ποτέ κανείς δεν βίωσε κάποια περίοδο στη ζωή του όπου όλα έρχονται βολικά, όλα τα όνειρα ετών παρουσιάζονται μπροστά του σαν ώριμοι καρποί στα χαμηλά κλαδιά και εκεί να αναρωτηθεί : Γιατί; Ύστερα όμως θα πει : Ευχαριστώ....και θα είναι λίγο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από το να εκτιμάς τη γενναιοδωρία και την αξία αυτού που έχεις μπροστά σου...πόσο μάλλον να γνωρίζεις πως τα όνειρα δεν πάνε χαμένα, αρκεί να έχεις υπομονή, ελπίδα και ευγνωμοσύνη...

Αυτό που είναι

Φεύγοντας ανακάλυψα πως στη ζωή δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Είναι απλά μια συμαβτική έννοια μέσα στην οποία προσπαθούμε να εγκλωβίσουμε την ανάγκη μας για κάτι το διαφορετικό. Αχρηστεύουμε το παρελθόν για να δώσουμε σημασία στο παρόν. Κρυβόμαστε στο παρελθόν για να ξεφύγουμε από το μέλλον. Διεκδικούμε το μέλλον για να δώσουμε νόημα στο παρόν. Και όλα αυτά κάτω από τον αόρατο ιστό που υφαίνουμε ασυνείδητα με τις πράξεις μας και ο οποίος κρατά τα πάντα , όσα είμαστε εμείς. Στοιχεία που κρατήσαμε, στοιχεία που αφήσαμε, στοιχεία που προσμένουμε θα είναι πάντα εκεί στο υφαντό που καλείται ζωή. Κι όταν κλείσουμε τα μάτια μας ο αέρας θα το σηκώσει και θα το ταξιδέψει στον κόσμο σαν ένα ελεύθερο κειμήλιο που καθένας ,αν ήταν τυχερός, θα μπορούσε να συναντήσει, να θαυμάσει ή να αποστραφεί.
Κάποιοι φτιάχνουν τον ιστό τους τόσο δυνατό που με αυτόν ψαρεύουν τ'αστέρια... άλλοι τον στολίζουν νωχελικά για τη στιγμή που θα κοσμήσει το σκοτάδι της νύχτας. Όλοι όμως συνειδητοποιούν πως αυτό που είναι μετριάζει τον πόνο που σπουδαία αφήνουν στα κομμάτια της ψυχής τους.